246 inwoners, 10 nationaliteiten, een gemeentehuis dat drie middagen, en een postkantoor
dat vier middagen open is. In het piepkleine Franse dorp Urciers waar wij vlakbij wonen,
hebben deze instanties ondanks het kleine aantal inwoners nog steeds een belangrijke
functie. En laten we de burgemeester niet vergeten, ook hij heeft een dagtaak. Zo heeft deze
man ons onder andere geholpen bij de aankoop van een stuk land.
Ook heel belangrijk in dit soort Franse dorpen: feesten. Zo organiseert Urciers er elk jaar
drie. Wij gingen in mei naar het fête de voisins, het feest van de buren.
Het begint al om 12 uur, want feesten doe je in Frankrijk in de middag. Iedereen neemt iets
te eten mee wat trots op een grote tafel gezet wordt. Prachtige taarten met aardbeien of
slagroom, salades van allerlei lekkere groentes en quiches in alle kleuren. De hartige
gerechten links en de zoete gerechten rechts. En oh wee als je iets hartigs bij het zoet zet,
dan wordt toch even gemeld dat dat echt niet de bedoeling is.
Er zijn lange tafels gedekt die me aan ouderwetse bruiloften doen denken. De hele avond
zittend naast dezelfde mensen en een korte dans op de dansvloer.
Als we arriveren bij het dorpshuis, staat onze buurvrouw Brigitte al enthousiast naar ons te
zwaaien. ‘Kom bij ons zitten,’ zegt ze ermee. Dat doen we natuurlijk. Er is namelijk ook een
tafel met de buitenlanders, maar we komen om ons tussen de Fransen te begeven.
Nederlanders kennen we genoeg. Het blijkt dat we ons eigen bestek en borden mee
moesten nemen, gelukkig kent Brigitte ons intussen al goed – we vergeten wel vaker iets – en
tovert een extra bord en bestek uit de tas.
Een aantal mensen uit het dorp, inclusief de burgemeester, komt ons een hand geven, heet
ons welkom en zegt dat het goed is dat we er zijn. Ze vragen hoe het gaat en of we nog iets
nodig hebben.
Na de apéro komt de wijn op tafel en beginnen we aan het buffet. De boer die vlakbij ons
woont, Vincent, is de plaatselijke dj. De muziek komt uit de streek de Berry en wordt
Berrichon genoemd. Het klinkt best gezellig. Als de dorpsbewoners gaan volksdansen, is het
plaatje van de ouderwetse bruiloft compleet.
Dan gaat één van de buurvrouwen weg.
‘Gaat ze naar huis?‘vraag ik.
‘Nee hoor,’ zegt Brigitte. ‘Ze komt zo weer terug.’
En inderdaad, een kwartier later zie ik haar in de verte verkleed als oude boerin met
rubberen kaplaarzen, een veel te grote neus met pukkel en een geweer. Wij verstaan niet
veel van haar acteerstuk maar genieten van deze spontane actie.
Als de zelfgestookte kersenlikeur tevoorschijn wordt gehaald aan we ervandoor, we krijgen
nog nieuwe gasten en hebben die avond nog table d’hôtes. Gelukkig misschien, het feestje
duurt nog wel even zo te zien en het alcoholconsumptie stijgt.
Als we naar huis lopen besef ik hoe fijn ik de saamhorigheid hier vind, zo anders dan in
Nederland waar je soms je buren niet kent.
In september is er weer een dorpsfeest in Urciers. Heb je zin om de prachtige natuur en
cultuur in Berry te leren kennen en ons dorpsfeest mee te maken? Boek dan via de website
website of neem contact met me op. Op één voorwaarde: er wordt wel gedanst tijdens het
feest!
Mijn stelling is: Frankrijk is een mooi land en wat een verrijking dat er Fransen wonen!
Recente reacties